Кыска хикәяләр, шигырьләр
Үрдәк гыйшкы
Җәй. Челлә. Кояш шулхәтле кыздыра, һич чыдар хәл юк. Лапас күләгәсендә алсу телен бер якка салындырып Актырнак ята. Ишек алдында тагын бер җан иясе – чуар тавык әрле-бирле йөренә.Кинәт күрше якта нидер кыштырдагандай булды. Чуар тавык уңга-сулга каранып алды да, сак адымнар белән генә тавыш килгән якка таба якынлашты. Зур гәүдәле, яшел түшле үрдәк койма ярыгыннан чуар тавыкка иркәләп кенә дәште:
– Исәнме, күрше! Нишләптер бу араларда шат күңел белән җырлап йөргәнең ишетелми башлады әле.
– Чирләп торам бит, күрше. Нәфесемә булышып күбрәк ашаган идем, ике сарылы зур йомырка салдым, температурам күтәрелде.
Актырнак, минем сездә эшем юк, дигәндәй, икенче якка борылып ятты.
– Иптәшең күренми, кая китте икән, белмисеңме?
– Сер итеп кенә әйтәм, тугыз көндәшем арасында иң яратканы мин аның! Менә хәзер дә әле: “Температура төшерә торган ризык алып кайтам”, – дип чыгып китте, нәрсә алып кайтыр, дулкынланып шуны көтәм.
– Алайсаң, тизрәк сәламәтлән. Көн бераз сүрелгәч, икәү генә төшеп су коенып менмибезме?
– И-и, мин йөзә белмим ич!
– Өйрәтермен, аның нәрсәсе бар?
– Ярар тагын, уйлап карармын әле.
Шулвакыт әтәчнең юлы уңып, кукраеп кайтып килгәне күренде. Ә ата үрдәк мыштым гына үз гаиләсе янына, су буена төшеп китте.
